Mystery

De laatste bestemming waar ik naar toe ga voordat het semester over is: Japan. Tokyo, de stad waar ik later ga wonen. Al op het moment dat ik aankwam, kreeg ik gelijk het gevoel dat deze stad net een stukje leuker is dan Seoul in alle opzichten. Ik ben blij dat al mijn Koreaanse vrienden dit niet kunnen lezen. Toen mij later gevraagd werd door een Koreaans meisje wie nou beter zijn (Koreaanse of Japanse meisjes) heb ik ook maar gezegd dat ze alle twee leuk zijn, waar in werkelijkheid Japanse meisjes veel mooier zijn.

Maar ik kwam dus aan in Tokyo. De hele vlucht ging goed. Ik moest drie keer mijn immigratiekaart opnieuw invullen maar dat is geen probleem. Nog even een laatste paspoort check en dan kon ik doorlopen. Dat ging goed tot aan de paspoort check. Blijkbaar zag ik er niet te vertrouwen uit. Mijn tassen werden nog een extra keer open gemaakt, waar ik ondertussen gebombardeerd met vragen werd. ‘Where are your friends? Why are you in Japan? What are your friends names? What are you going to do here?’ Elke vraag werd steeds persoonlijker. Gelukkig heb ik veel vliegveld series gekeken en begon ik te praten over karate om zijn vertrouwen te winnen en het werkte. Ik kon doorlopen en pakte de bus naar Shibuya, het rijkste gedeelte van Tokyo, waar wij overnachtten. Aangekomen in Shibuya kon ik de weg al niet vinden. Wat doe je dan? Je vraagt een mooie dame de weg. Deze mooie dame bleek ook nog verbazingwekkend goed Engels te spreken, waarna ze al haar vrienden erbij haalden om mij de weg te wijzen. Het bleef alleen niet bij de weg wijzen. Ze brachten me helemaal naar mijn hostel wat toch wel 10 minuten lopen was. Waarom? Omdat Japanners dat gewoon doen. Zo begon mijn avontuur in Japan toch al goed en kreeg ik gelijk een goede indruk van Japan. Zo heb ik ook al gelijk mijn eerste Japanse vrienden ontmoet. Ondertussen was het al nacht, dus crashte ik daarna gelijk in het appartement, waar de rest van de groep was.

De volgende ochtend gingen we ‘vroeg’ op, zodat we een hele dag van de stad konden genieten. Het weer was perfect deze dag. Flink wat zonneschijn en een heerlijke blauwe lucht. De dag begon dus al perfect, omdat we heerlijk hadden uitgeslapen. We waren in twee groepen gesplitst, omdat een deel van de groep naar de vismarkt om 3 uur ’s nachts wilde gaan. Dit ging ik natuurlijk niet doen. Wij gingen naar Asakusa, waar de grootste tempel van Tokyo was. Dit was heel mooi. Maar dat is natuurlijk nog geen ervaring. De mensen met wie je bent of die je ontmoet maken de ervaring altijd beter. Zo kwam er een groep Japanse meisjes op ons af die met ons op de foto wilden, omdat we buitenlanders zijn. Dit weigeren we natuurlijk niet als er een groep schattige meisjes op ons afkomt. We maakten dus een foto samen, waarna ze ons opeens overladen met complimentjes. Zij leken op 16 jarige meisjes dus we voelden ons een beetje ongemakkelijk. Ik had ergens gelezen dat meisjes die 16 lijken geen 16 zijn, maar rond de 24 zijn. Een goed moment om dit uit te testen dus. Dus ik vroeg hoe oud ze waren, en ja, het bleek waar te zijn. Ze waren allemaal rond de 23 Gelukkig waren het geen mooie 16 jarige eruitziende meisjes dus konden we gewoon rustig weglopen. Ik zou me alsnog een pedofiel voelen als ik dit zou proberen.

Nadat we gevlucht waren, hebben we nog een beetje rondgelopen. We hadden afgesproken om half 2, terwijl we al om 12 uur wel een beetje klaar waren met deze tempel. We liepen toen richting een skytower. We dachten even van het mooie uitzicht te kunnen genieten. Voordat we daar waren hadden we echter natuurlijk nog wat eten nodig. Voor heel veel cafés waar wij naartoe wilden om te eten was echter een grote rij of was het veel te duur zoals bijna alles in Tokyo. Helemaal het eten. Elke dag uiteten zoals we doen in Seoul zit er niet echt in. Uiteindelijk hadden we een plaats gevonden met een acceptabele prijs. We gingen yakitori eten. Een soort ballen met octopus stukjes erin. En oh mijn god wat was dit lekker. Dit zal ik waarschijnlijk nog wel vaker zeggen in deze blog maar dit was echt lekker. Het was net alsof ik met twee hete vrouwen tegelijk aan het zoenen was. Als enige van de groep kreeg ik ook nog een cadeautje. Waarom ik dit kreeg is nog steeds een raadsel, aangezien het niet een mooie dame was die het mij gaf. Daarna waren we bij de toren, klaar om een kaartje te kopen om naar boven te gaan, waarna we de prijs en het aantal mensen zagen die in de rij stonden om naar boven te gaan. De rij was langer dan de rij voor de Space Mountain in Disneyland. We gingen dus maar gelijk naar het station waar we hadden afgesproken met de rest van de groep. Daar aangekomen, zagen we dat er een klein optreden was van twee Japanners. Zij maakten traditionele muziek en zij waren heel goed. Weer is een keer het besef. Ik ben aan de andere kant van de wereld. En zo kreeg ik allemaal reminders deze trip. Nadat deze show was afgelopen en we gemeet hadden met de rest van de groep gingen we naar de zoo waar de panda’s waren. Panda’s? Ja, eindelijk ging ik dan panda’s zien. Na mijn faal in Singapore, had ik deze keer meer geluk. Voorbereid op van alles ging ik nu naar binnen en waren daar panda’s, mijn ex-broeders toen ik nog zwom in pandapunten. Highlight in de zoo waren echter twee wolven, ik ben helaas de volledige naam vergeten, maar ze waren groot en rood. Deze beesten waren zo majestueus en indrukwekkend. Iedereen stopte er al even extra lang om naar ze te kijken. En toen gingen ze plotseling nog vechten ook. Gelukkig stopten ze voordat ze elkaar echt doodmaakten. Verder was de zoo niet zoveel aan.

In de avond gingen we naar Akihabara, het district van alle manga, anime, games, maid cafe en alle nerd dingen van Japan. Niet geheel onverwachts voelde ik me hier nog thuis ook. Wat gingen we eerst doen toen we hier aankwamen? Je kan het misschien wel raden. Ik kom hier later op terug. Daarna gingen we naar de gamehal. Dit is niet zomaar een gamehal, deze gamehal is 7 verdiepingen hoog en heeft elk spel die je wel is in je jeugd gespeeld hebt. Streetfighter, Tekken, Dragon Ball Z, Mario Kart, muziekspelletjes en nog veel meer. Dus wat gingen wij doen? Airhockey. Dit begon nog normaal. We begonnen met 1 puck en de score ging gelijk op, totdat er opeens vijftig pucks tegelijk kwamen. Dit was geen airhockey meer maar sla zoveel mogelijk pucks de andere kant op. Dit hebben we dus als idioten gedaan alleen verloren Hugo en ik, die samenspeelden, de eerste ronde, waarna we wel revanche namen de tweede ronde. Daarna gingen we verder in de gamehal, waar we Mario Kart vonden. Met stuur, een gaspedaal, een rem en een selfie die je moest maken voordat je mocht beginnen gingen we er vol voor. Na een overtuigende overwinning, waar ik in de laatste halve seconde mijn kamergenoot inhaalde heb ik nu iets, waar hij de rest van het jaar van zal balen. Wat echter nog het meest indrukwekkende was in deze gamehal, was echter het aantal mensen dat er aanwezig was. Bijna alles was wel bezet en bijna alles werd perfect gespeeld door de mensen. Zij zullen hier vast vaker komen. Maar genoeg over de gamehal. Wat gingen we dus doen in het begin? Wij hadden allemaal wel een keer over de hentai cultuur hier gehoord. De porno in mangavorm. Zo dirty-minded als we zijn gingen we dus gelijk daar naar toe. We hebben hier de raarste dingen gezien waar meisjes in een slang gewikkeld zijn, wat de piemel moet voorstellen, waarna ze daarna seks hebben. Dit was echter nog niet eens het gekste. Het aantal man dat er was en dat zeer geïnteresseerd alles was aan het bekijken, was nog een grotere verassing. Wat ik hiervan denk zal ik achterwege laten. Ondertussen begin ik wel steeds meer van deze gekte te houden. Gekke Japanners die van hentai houden, een over de top gamehal. Dat was natuurlijk nog niet genoeg dus gingen we naar een maid café. Dit klinkt misschien heel fout, en dat is het ook, maar niet fout op de manier zoals je denkt als je de naam het hoort. Ja, je moet betalen om hier naar binnen te komen, en ja er zijn hier meisjes die in serveerster pakjes lopen, maar dit is het tegenovergestelde van je stoutste dromen. Je betaalt hier voor meisjes die zich super cute gedragen. Zij praten met hoge stemmetjes, zijn super schattig en kijken je de hele tijd met een pruillipje en grote ogen aan. Deze cuteness factor was veel te hoog voor mij en daarom was ik even in een andere wereld. Helemaal toen opeens de muziek heel hard ging en zij een ‘show’ gaven. Zij begonnen als gekken maar op een super schattige manier te dansen, waarna ik niet eens meer weet wat er met mij gebeurde.

Maar dat was dus dag 1. Hou je al van Tokyo, zoals ik? Dan is hier dag 2. We gingen naar de Imperial Palace. We konden hier niet naar binnen maar het was alsnog heel vet. De tuin was net als het vondelpark in het klein dus hebben we hier even gechilled. Gelukkig maar heel even, want daarna gingen we naar de foodstreet. Op onze weg naar de foodstreet, kwam de grootste verassing voor ons tot nu toe. We waren verkeerd gelopen, wat de eerste keer was in Tokyo, maar dat was het lot. We kwamen uit in een park. We dachten slim door het park te lopen, om de route af te snijden en dat was de beste beslissing die we hebben gedaan. Opeens zagen we in de verte allemaal kraampjes. Toen we wat dichterbij kwamen zagen opeens Warsteiner. Toen kwamen we nog wat dichterbij, en zagen we allemaal Japanners met hoedjes op. Het bleek dus dat zij Oktoberfest Spring Edition aan het vieren waren. Overal waren Duitse kraampjes, met bier en bratwurst. Er was dus een change of plans. Geen foodstreet meer. Bier drinken. En zo begon Oktoberfest Spring Edition in Tokyo dus. Waarom dit er was, hadden we geen idee van maar de Duitste sfeer zat er goed in. Alleen halve liters bier en alleen maar mooie bierdrinkende meisjes om ons heen. Met de Duitser in onze groep gingen wij dus even op pad. ‘Hi, I am German.’ Beste openingszin ooit. Heel veel plezier gehad met deze meisjes. Het werd allemaal nog leuker toen onze blonde Zweed van 1 meter 90 kwam aanlopen. De Japanse meisjes wisten niet wat ze overkwamen en begonnen spontaan foto’s te maken. Zij waren blijer om ons te ontmoeten dan wij hun. Nadat we genoeg bier in ons lichaam hadden en een beetje trek hadden gingen we dan naar de foodstreet. Eindelijk ging ik het dan doen, sushi eten in Japan. En oh mijn god, wat was dit lekker. De beste sushi ooit. Goedkoper dan Sumo maar 10 keer zo goed. De zalm smolt op mijn tong, de tonijn steeg naar mijn hoofd. Het was alsof ik een hap uit een engel nam elke keer dat ik een stuk nam. En de dag werd alleen maar beter. We gingen naar Ginza, waar de rijke straat was, met alle dure winkels. Hier hebben we een beetje gewindowshopped, en heb ik zelfs wat gekocht. Ik had een nieuwe mobiel nodig en in de Apple store heb ik een nieuwe iPhone gekocht, aangezien deze veel goedkoper zijn in Tokyo. Dit duurde even een tijdje dus was het grote deel van de groep naar het advertising museum gegaan. Nadat ik hem had gehaald gingen wij naar hen toe om hen te zoeken, zonder al te veel succes. Een paar keer verdwaald geraakt, omdat de locatie die zij stuurden verkeerd was. Twee uur later hadden wij ze uiteindelijk gevonden. Daar was ook nog een toren, met een heerlijk uitzicht over Tokyo. Daarna hadden we twee opties: of naar een andere toren met een mooi uitzicht of naar huis om uit te gaan. Ik koos voor het laatste, omdat ik goede verhalen over het uitgaan in Tokyo had gehoord en ik wat wilde drinken met mijn Japanse vriend die ik de eerste dag had ontmoet. Naar huis, even douchen en luchtje op om hem daarna te meeten samen met Lennart, met wie ik nog over was. Hij moest alleen overwerken tot ongeveer 11 uur ’s avonds dus met hem meeten zat er niet echt meer in. Lennart en ik zouden naar Roppongi gaan, een westers uitgaans gebied waar we konden gaan drinken. Dit was echter te ver en dan zouden we met de taxi naar huis moeten gaan, dus bleven we in Shibuya om uit te gaan. Daar gingen we naar de coinbar. Een van de goedkoopste bars, waar bier nog steeds duur is, omdat Tokyo zo duur is. Daar zei ik ‘hi’ tegen een leuke Japanse dame en was ik zelf verkocht. Zij was dit ook dus hadden we een leuke avond. Zij moest echter de laatste metro pakken, wat goed uitkwam. Mijn Japanse vriend was klaar met werken en probeerde ons te meeten. Ik had echter al een tijdje niet meer op mijn mobiel gekeken en had dit niet door. Lennart was namelijk een breakdance battle aan het doen bij het metro station. Half Tokyo begon te kijken, waarmee ik 50 man bedoel en het eindigde in een diepe buiging op de knieën van de Japanner. Na de battle rende ik snel de Starbucks in, omdat ik heel nodig moest, waar we toevallig mijn Japanse vriend ontmoette. Het was ongelooflijk, maar deze gast was net Hank Moody. Een goede avond dus.

De volgende dag begon een beetje moeilijk. Leo, mijn Canadese buddy die ik had ontmoet tijdens het reizen, kwam ook naar Tokyo. Ergens afspreken in Tokyo is vrij moeilijk en daarna de rest van de groep vinden is nog veel moeilijker, zoals nu uit ervaring blijkt. Uiteindelijk was het wel gelukt en gingen we naar Odaiba, het gebied met een strand en een mega Gundam standbeeld. Door heel Tokyo waren wel Gundam afbeeldingen of dergelijken te zien maar deze was 15 meter hoog. Maar dat was niet het leukste van de dag. Verre van. Toen we in dit gebied aankwamen liepen we eerst langs het strand. Dat was leuk. Daar hebben we ook nog het vrijheidsbeeld in Tokyo gezien, waarna we naar het Gundam standbeeld liepen. Onderweg daar naar toe vonden we echter een race. Een race tussen kleine kinderen die op een fiets zonder trappers zaten en rennend naar de finish moesten. Dit was geweldig om te zien en het was nog beter om naar de fanatieke ouders te kijken. Ik dacht dat mijn ouders fanatiek waren met mij aanmoedigen, maar na dit gezien te hebben valt dat nog wel een beetje tegen (Sorry mama). Daarna kwam nog een van de vele hoogtepunten van deze dag. We gingen sushi eten. Alweer. Maar deze keer was nog beter. Nog spectaculairder. Sushi in Japan is altijd weer een ervaring op zich. Deze keer was het niet de sushi zelf maar alles eromheen. Er bleef sushi komen aan de lopende band. Elk bord had een verschillende kleur wat de prijs aangaf. Kwam er niet de sushi die je wilde? Dan kon je gewoon wat extra sushi bestellen wat dan naar je toe gebracht wordt met de Shinkansen (De highspeed trein van Japan). Dit was geweldig om te zien. Maar het werd nog beter tijdens het afrekenen. In plaats van alles te tellen, wat wij hadden verwacht scanden zij gewoon alle opgestapelde borden met een scanner. Dit was als de kers op de taart. De hele sfeer in dit restaurant was gewoon perfect en alles was drie stappen verder dan dat het in Nederland was.

Zei ik al dat dit een topdag was? Het werd nog beter. We gingen daarna namelijk terug naar het strand, waar allemaal leuke Japanse dames volleybal aan het spelen waren. Een complimentje dat ze goed zijn kan daarom nooit kwaad. Dit werkte zo goed dat we daarna zelfs met ze mee gingen spelen. Toen zag ik helaas hoe weinig volleybal talent ik had en 'liet' ik de dames maar winnen. De dames laten winnen deden we zelfs met drie tegen vier. Daarna ging de groep splitsen, omdat we allemaal wat anders wilden. Ik moest wat geld besparen dus ik ging naar een capsule hotel. Een hotel met alleen maar bedden, een gordijn en heel veel mannen die porno kijken. Dit hoefde ik alleen niet te doen. Ik had een date gepland met het Japanse meisje dat ik de dag ervoor ontmoet heb. Een goede date met een goed meisje en een rib uit me lijf hebben voor een goede ervaring in Tokyo gezorgd. To be continued.

Daarna alweer de laatste dag in Tokyo. Time flies when you are having fun. Ondertussen was bijna iedereen op zichzelf wat gaan doen. Ik bleef met Leo over. Ik had nog een boete gekregen, omdat ik nog even wat ging eten in het hostel, waar ik voor betaald had, nadat ik uitgecheckt was. Met mijn hoofd zat ik nog in wat er de dagen ervoor allemaal gebeurd was. We hebben toen maar een beetje rondgelopen op zoek naar souvenirs. Eerst had ik Leo nog wat goede plaatsen laten zien, waar wij eerder geweest waren. Eigenlijk draaide deze hele dag om goed eten. Op zoek naar goede sushi. En ook vandaag hebben we dit weer gevonden, wat op zich niet heel moeilijk was. Net als het zoeken naar souvenirs. Wat is er nou een betere souvenir dan wat manga uit Japan? Niks dus. We gingen dus straight naar de eerste de beste bookstore en hadden daar op het eerste zicht niet zoveel geluk. Elke manga was Japans en niet in het Engels. Gelukkig zijn Japanners zo aardig en ontmoette we een manga verslaafde vrouw die vier winkels belde om te vragen of ze Engelse manga hadden. De vierde keer had ze beet en stuurde ze ons naar een bookstore ver weg. Daar gingen we dus naar toe. Eenmaal daar aangekomen, zagen we dat de Engelse versie van de Naruto manga die ik van plan was te kopen nog niet zo ver was als de Japanse manga en de Engelse versie precies is waar ik was gebleven. Geen Naruto manga voor mij dus. Gelukkig hadden ze alles en had ik wat meer geluk met Shingeki no Kyojin manga. Toen ik deze had gekocht was het alweer tijd voor het avondeten. Hebben jullie ooit wel is een ramen burger gegeten? Ik niet, dus had ik maar gelijk een triple ramen burger genomen. Een burger die gemaakt is van ramen keer drie met een broodje eromheen. Het eerste wat niet te eten was, maar wat maakte het uit, je moet alles een keer proberen. Zo probeerde ik het nog een keer uit om mijn spullen te vergeten. We waren onderweg naar Ropponghi Hills. We waren net 15 minuten onderweg richting het station, waar ik erachter kwam dat ik net mijn manga ergens was vergeten. Ik weet niet hoe ik het doe maar ik blijf het maar altijd doen. Hoe ik het altijd terug krijg is misschien nog wel wonderbaarlijker. Deze keer ging ik terug naar het restaurant waar we de triple ramen burger hadden gegeten. Eerst waren we verdwaald voordat we eindelijk doorhadden hoe we terug moesten naar het restaurant. Toen we eenmaal terug waren, ging ik gelijk naar de plek waar we gezeten hebben. En nee hoor, het lag er niet meer. Wie laat er dan ook manga liggen als deze er voor het oprapen liggen? Zijn de mensen in Korea dan toch iets eerlijker dan in Japan. Dit kan natuurljk niet waar zijn. Korea en Japan zijn allebei geweldig. Deze keer had iemand mijn spullen naar de kassa gebracht, waar ik mijn spullen terugkreeg. Ik ben zeer dankbaar voor de mazzel die ik elke keer heb. Daarna gingen we dan toch echt naar Ropponghi Hills. Ondertussen gingen we nog even naar een bar. Een salsa bar. Waarom? Omdat Leo's passie salsa is. Dus ik heb hier mijn eerste salsa les gedaan. Heel leuk, maar ik zal het niet veel vaker doen. Daarna kwamen we aan bij Ropponghi Hills wat gesloten was tegen de tijd dat we aankwamen. Toen hebben we dus nog maar even gechilled, waarna ik alweer snel naar het vliegveld moest om daar 6 uur lang te wachten op me vlucht, omdat er 's nachts niks reed. Maar dat was niet erg. Tokyo was geweldig. Ik vond het jammer dat ik weer terug moest naar Seoul, maar gelukkig ging ik twee dagen daarna alweer naar Kyoto! De droom wordt steeds beter en beter.